Misje odnawiają Kościół

1. Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi.

Dzisiaj wielbimy Boga za objawienie wszystkim narodom swego Syna Jezusa Chrystusa. Mędrcy, popularnie zwani Trzema Królami są znakiem wypełnienia się zapowiedzi proroka Izajasza:
I pójdą narody do twojego światła,
królowie do blasku twojego wschodu. (Iz 60, 3)
W osobach Mędrców ze Wschodu, jakby wszystkie narody świata odpowiadają na wezwanie tego Światła, szukają cierpliwie Zbawiciela i uznają Go w Dziecięciu z Betlejem. W ten sposób rozpoczyna się nowy etap w Historii Zbawienia: Bóg objawia swoje zbawienie wszystkim ludziom. Dlatego św. Paweł mógł oznajmić Efezjanom, że poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię (Ef 3, 6).

Ta głęboka wymowa dzisiejszej uroczystości łączy się ściśle z ogólnokościelnym programem duszpasterskim roku 1999, poświęconym przypomnieniu Osoby Boga Ojca. Podstawowym zadaniem tego roku jest „rozszerzenie horyzontów człowieka wierzącego zgodnie z perspektywą samego Chrystusa: perspektywą prawdy o Ojcu, który jest w niebie (por. Mt 5, 45), przez którego On został posłany i do którego powrócił” (por. J 16, 28) (por. TMA 49). Wielki Jubileusz „skupiony wokół postaci Chrystusa, staje się w ten sposób wielkim aktem uwielbienia Ojca (…)”. (TMA 49). W modlitwie uwielbienia i dziękczynienia łączymy się z wiernymi Kościołów Wschodnich, którzy właśnie dzisiaj radują się uroczystością Bożego Narodzenia.

2. Kościół – światłem ukazującym Chrystusa

Kościół pielęgnuje w sobie świadomość jedności z Jezusem Chrystusem jako swoją Głową. O tym przypomina nauka Soboru Watykańskiego II i Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Chrystus jest światłem narodów; obecny Święty Sobór, zgromadzony w Duchu Świętym, gorąco pragnie oświecić wszystkich ludzi Jego jasnością promieniującą na obliczu Kościoła, głosząc Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Tymi słowami rozpoczyna się Konstytucja dogmatyczna o Kościele Soboru Watykańskiego II. Sobór wskazuje w ten sposób, że artykuł wiary o Kościele całkowicie zależy od artykułów dotyczących Jezusa Chrystusa. Kościół nie ma innego światła niż światło Chrystusa” (KKK 748).

Światłem jest sam Jezus. On poprzez swoją Ewangelię wnosi światło w nasze życie. Dlatego Kościół zjednoczony ze swoim Założycielem to światło nieustannie głosi „aż po krańce świata”. I z tego względu uroczystość Objawienia Pańskiego ma charakter dnia misyjnego. Dziękujemy dzisiaj Panu Bogu za wspaniałe dziedzictwo misyjne ubiegłych dwóch tysiącleci. Dziękujemy także za misyjne świadectwo tysiącletnich dziejów Kościoła w Polsce. Wspominamy przede wszystkim św. Wojciecha, którego 1000-lecie kanonizacji w tym roku obchodzimy. U samych początków własnych dziejów, Polska sama będąc ewangelizowana, czuwa nad misją św. Wojciecha w Prusach. Poprzez całe tysiąclecie dokonywała się przedziwna wymiana darów: przyjmowanie światła Ewangelii, pogłębianie wiary i jednoczesne ukazywanie tego światła tym, którzy jeszcze żyli w ciemności. W dziele przekazywania światła Ewangelii w sposób szczególny jaśnieją – obok św. Wojciecha – takie postaci jak: św. Jadwiga Królowa i św. Maksymilian Kolbe, a także męczennicy misyjni naszych czasów. Wśród ponad trzydziestu misjonarzy, którzy zginęli w ostatnim roku, jest również Polak, ks. Jan Czuba z diecezji tarnowskiej.

3. Misyjne zadania Kościoła

W dwudziestą rocznicę swojego pontyfikatu Ojciec Święty postawił sobie jakże dramatyczne pytania:
„Czy byłeś gorliwym nauczycielem i strażnikiem wiary w Kościele? Czy starałeś się przybliżyć ludziom wielkie dzieła II Soboru Watykańskiego? Czy starałeś się odpowiedzieć na oczekiwania wierzących, a także na ów głód prawdy, który daje się odczuć w świecie, poza Kościołem?” (Homilia Jana Pawła II na 20-lecie Pontyfikatu dnia 18 października 1998 r. w Rzymie).

Pytania te, w obliczu zbliżającego się Wielkiego Jubileuszu, są także naszymi, osobistymi problemami. W świetle dzisiejszej uroczystości sprowadzają się one do pytania: jaki jest mój udział w głoszeniu Dobrej Nowiny? „Świt nowej epoki misyjnej”, który Jan Paweł II widzi u progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa (por. Redemptoris missio = Rmis 92), łączy się dzisiaj bardzo ściśle z wezwaniem do nowej ewangelizacji w Kościele. Nowa ewangelizacja, to otwieranie naszego serca i naszego środowiska na pełniejsze przyjęcie Jezusa. Nowa ewangelizacja, to również nowy zapał i nowa gorliwość w podejmowaniu dzieła misyjnego wśród narodów. „W dziejach Kościoła bowiem rozmach misyjny był zawsze oznaką żywotności, tak jak jego osłabienie jest oznaką kryzysu wiary” (Rmis 2).

Udział Kościoła w Polsce w misyjnym dziele jest w wymiarach całego świata wciąż skromny. Trzeba docenić wysiłek i ofiarę około dwóch tysięcy misjonarzy, a nadto podobnej liczby kapłanów i sióstr zakonnych pomagających w odrodzeniu się Kościoła na Wschodzie czy służących pomocą duszpasterską w wielu krajach zachodnich. Oczekiwania wobec nas są jednak o wiele wyższe. Jesteśmy przecież niemal czterdziestomilionowym narodem. Trzeba więc żarliwej modlitwy o liczne i dobre powołania do pracy misyjnej. Misje oczekują także wielkodusznej ofiarności materialnej, która zabezpiecza pracę misjonarzy, a im samym pozwala przyjść z pomocą głodującym i cierpiącym. Tradycyjnie, w uroczystość Objawienia Pańskiego w Polsce, modlimy się szczególnie w intencji misjonarzy pochodzących spośród księży diecezjalnych, czyli fideidonistów, będących jakby darem wiary. Dzisiejsze ofiary tworzą Krajowy Fundusz Misyjny. Służy on przygotowaniu nowych misjonarzy w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie oraz organizowaniu pomocy misjonarzom.

W ten sposób wspólnota Kościoła staje się misyjna przez podejmowanie współodpowiedzialności za tych, których wysyła „aż po krańce ziemi” w celu dawania świadectwa Chrystusowi (por. Dz 1, 8). Chrześcijanin więc, doświadczając nieustannie miłosierdzia Ojca, powinien to miłosierdzie głosić innym, nie wahając się nawet poświęcić życie w odpowiedzi na dar powołania misyjnego.

4. Zapowiedź III Kongresu Misyjnego

Odpowiadając na wezwanie do głoszenia Ewangelii i do nowej ewangelizacji, pragniemy w bieżącym roku zorganizować III Kongres Misyjny a także Kongres Misjologiczny. Ten Kongres odbędzie się pod hasłem „Misje odnawiają Kościół”.

Podstawowym zadaniem będzie takie ubogacenie naszej pracy duszpasterskiej, aby w niej jaśniej ukazywały się perspektywy Kościoła powszechnego.

Zachęcamy, aby w tym roku zwiększył się nasz udział w miesięcznych nabożeństwach misyjnych odprawianych we wszystkich parafiach. Niech służą one pogłębianiu świadomości misyjnej wiernych, zwłaszcza dzieci i młodzieży w duchu nauczania Jana Pawła II. Jego wezwanie do odnowy i rozwoju zaangażowania misyjnego ma charakter duszpasterski, „jest nastawione – jak stwierdza sam Ojciec Święty – na cel wewnętrzny: odnowę wiary i życia chrześcijańskiego. Misje bowiem odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie” (Rmis 2).

Tematyka misyjna niech wejdzie do katechizacji, do programów pracy formacyjnej Akcji Katolickiej, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży oraz innych stowarzyszeń i ruchów kościelnych w parafiach.

Natomiast ogólnopolskie spotkania kongresowe będą miały miejsce we Wrocławiu i na Jasnej Górze. Najpierw, w pierwszych dniach maja (1 – 2) we Wrocławiu odbędzie się Misyjny Kongres Młodych. Natomiast w Niedzielę Misyjną (24 X 1999 r.) Jasna Góra będzie gościć uczestników III Kongresu Misyjnego, który będzie poprzedzony Kongresem Misjologicznym. Natomiast wszystkie parafie zorganizują swój Kongres Misyjny w Tygodniu Misyjnym (24 – 30 X 1999).

Celem Kongresu będą więc nie tylko uroczyste, plenarne spotkania czy naukowa refleksja nad problematyką misyjną, lecz upowszechnienie prawdy o misyjności Kościoła w jak najszerszym wymiarze.

Zakończenie

Ojciec Święty Jan Paweł II na początku Encykliki Redemptoris missio napisał: „To Duch Święty przynagla nas do głoszenia wielkich dzieł Bożych: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9, 16). W imieniu całego Kościoła muszę powtórzyć to wołanie świętego Pawła” (Rmis 1).

Wraz ze św. Pawłem Ojciec Święty woła w swoim i w naszym imieniu. Dzisiaj zaś niech każdy z nas powtórzy osobiście te. słowa: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”! Chrystus bowiem może zbawić ludzi bez nas, ale czy my zbawimy się, jeżeli odrzucimy przywilej współpracy z Nim i zostawimy Chrystusa niejako osamotnionego na krzyżu współczesnego świata? (por. Paweł VI: Adhortacja Apostolska Evangelii nuntiandi n. 80).

Błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska, Matka Afrykanów i Patronka współpracy misyjnej w Polsce, parafrazując słowa św. Augustyna mówiła, że nie tyle Bóg potrzebuje nas i misji do zbawienia ludzi, ile raczej my potrzebujemy Boga i misji do własnego zbawienia.

Wstawiennictwu św. Wojciecha, św. Jadwigi Królowej, św. Maksymiliana Kolbe i bł. Marii Teresy Ledóchowskiej polecamy dzieło odnowy zaangażowania misyjnego we wszystkich wspólnotach Kościoła w Polsce i temu dziełu z serca błogosławimy.
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi zebrani

na 297. Zebraniu Plenarnym Episkopatu Polski

Jasna Góra, dnia 27 listopada 1998 r.