14.10.2015 – Kongregacja Generalna (po południu)

14.10.2015 – Kongregacja Generalna (po południu)  Godzina 16.30. W nawiasach kwadratowych są odniesienia do punktów Instrumentu Laboris.

Głosy:

■ W jednym z krajów Ameryki Środkowej nie udało się jeszcze przeniknąć kultury Ewangelią. Są starania, aby ukazywać piękno małżeństwa i rodziny, dbać o formację kapłanów do posługi rodzinie. Usiłuje się leczyć „od korzenia” sytuację rodzin, gdzie od początku nie było miłości ani wiary.

■ [123] Wymaganie, aby rozwiedzeni w powtórnych związkach cywilnych żyli „jak brat z siostrą” jest utopią. Komu nie możemy udzielić Komunii Świętej? Temu, kto popełnia grzech ciężki i w kim brak woli nawrócenia. Ale są ci, którzy mają wolę unikania grzechu, ale nie mogą uniknąć współżycia.

■ [122] Kształtować u młodych rozumne rozeznanie. Uświadamiać im, że żyją w obiektywnej sytuacji grzechu. Niech prawe sumienie decyduje, niech szuka woli Bożej. Homo viator.

■ [84-86] Trudności w przygotowaniu do małżeństwa nie mogą obniżać poziomu samego przygotowania. Próbujemy znaleźć nowe rozwiązania (kursy online, towarzyszenie narzeczonym przez małżeństwa mocne w wierze, chrześcijańską pomoc psychologiczną, dłuższy czas przygotowania). Wielu z kandydatów do małżeństwa nie było latami w parafii, dlatego ich winno przygotować się do życia wiarą.

■ Większość problemów w małżeństwie wynika z braku towarzyszenia małżonkom. Rozwodzą się, bo brak im towarzyszenia przez kapłanów. Bardzo istotne jest towarzyszenie, opieka duszpasterska obejmująca wszystkie problemy.

■ [84-89] Gdzie jest towarzyszenie, tam rodziny się trzymają. Rządy tworzą nowe prawa, których ofiarą staje się chrześcijanie. Wszystkie wynaturzenia przedstawiane są jako dopuszczalne. Trzeba wychowywać w duchu Humanae vitae, oraz towarzyszyć zagubionym. Kryzys wiary pociąga kryzys rodziny. Zwrócić uwagę na nową edukację seksualną.

■ [100-103] W jednym z krajów afryki przygotowanie do małżeństwa dokonuje się we wspólnotach i jest dynamiczne. Trwa ono ok. trzy lata. Cały Kościół winien być zaangażowany w przygotowanie narzeczonych. W ramach przygotowania przekazywane są również tradycyjne wartości afrykańskie.

■ [107-111] Gdy małżeństwo nie może mieć dzieci – pojawia się problem. In vitro zakłada „prawo” do dziecka. To jest traktowanie przedmiotowe kobiet dla uzyskania dziecka. Doprowadziło to do tego, że pojawiły się surogatki. Małżonkowie winni zgodzić się z faktem, że nie mogą urodzić dziecka i myśleć o adopcji. Rodzicielstwo duchowe jest również ważne i godne szacunku.

■ [109-111] Ważna jest sztuka towarzyszenia małżeństwom. W dokumencie z Aparecida jest wymienionych osiem propozycji: zorganizować bank danych, tworzyć procesy towarzyszenia; formować małe wspólnoty, ruchy apostolskie, współpraca z instytucjami publicznymi, prorodzinnymi. Trzeba stworzyć projekt duszpasterstwa rodziny.

■ [120] Rozwiedzeni, w ponownych związkach podchodzą ze skrzyżowanymi rękoma na piersi, by otrzymać błogosławieństwo podczas rozdawania Komunii Świętej.

■ W Bangladeszu większość społeczeństwa jest muzułmańska. Tutaj rodzina jest mocna. Do niedawna było niewiele rozwodów. Problemem jest emigracja do dużych miast lub za granicę, oraz małżeństwa mieszane.

■ Nie ma doskonałych rodzin. Istnieje wiele ran. 80% dzieci w mojej parafii pochodzi z nieregularnych związków. W duszpasterstwach akademickich trzeba tłumaczyć, by studenci nie przyjmowali wzorców medialnych.

■ Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 512 stanowi, że rozwiedzeni, żyjący w powtórnych związkach cywilnych nie mogą należeć do rady parafialnej/duszpasterskiej. Potrzebna jest interpretacja tych kanonów. To biskup powinien interpretować kanony co do uczestnictwa w zadaniach parafialnych.