Pniewy: św. Urszula Ledóchowska patronką miasta

Jak potwierdził abp Gądecki, Pniewy mają pełen tytuł do tego, by otrzymać od Stolicy Apostolskiej ten patronat, matka Urszula była bowiem związana z tym miastem przez 19 lat i znacząco zasłużyła się dla jego społeczności, zwłaszcza w sferze społeczno-wychowawczej.

– Kiedy nadaje się uroczyście patronat świętego jakiemuś miastu, czyni się to w nadziei, że jego mieszkańcy przejmą cnoty świętej patronki: jej troskę o wychowanie i nauczanie, służbę ludziom cierpiącym, opuszczonym, żyjącym na marginesie społeczeństwa i poszukującym sensu życia. Wzrostu takiego ducha będziemy odtąd oczekiwali po mieszkańcach Pniew i po ich władzach – podkreślił abp Stanisław Gądecki.

Burmistrz Pniew, Jarosław Przewoźny, zaznaczył natomiast, że dzień wcześniej, podczas uroczystej sesji Rada Miasta, przyjęto uchwałę promulgującą nadanie św. Urszuli tytułu patronki miasta.

– Przyznając świętej patronat nad naszym miastem, pragniemy wyrazić uznanie i wdzięczność za jej wielkoduszną działalność oraz prosić ją o wstawiennictwo w intencji naszej społeczności – zauważył burmistrz przypominając, że przedwojenne władze miasta w uznaniu za zasługi dla Polski i Pniew, nadały matce Urszuli Ledóchowskiej honorowe obywatelstwo.

Do uczestników uroczystości swoje przesłanie z okazji nadania św. Urszuli Ledóchowskiej tytułu patronki Pniew, skierował również Andrzej Duda, prezydent RP, które odczytał jego kapelan, ks. Zbigniew Kras:

„Ufam, że nadany św. Urszuli Ledóchowskiej tytuł patronki waszej miejscowości, z którą tak bardo była związana, przyczyni się do wzmocnienia pamięci o jej życiu wśród mieszkańców Pniew i całego regionu. (…) Życzę Państwu, aby w codziennych wyzwaniach odczuwali Państwo umacniającą obecność świętej” – napisał do pniewian prezydent.

W uroczystości, w której licznie wzięli udział mieszkańcy miasta, jego władze oraz przedstawiciele władz państwowych i samorządowych, uczestniczyły także siostry Urszulanki Serca Jezusa Konającego.

– Od kiedy matka Urszula w 1920 r. osiadła wraz z siostrami w Pniewach, większość zainicjowanych przez nią dzieł była bezpośrednio skierowana do dzieci i młodzieży z Pniew i okolic – zauważyła s. s. Maria Jachos, przełożona domu macierzystego w Pniewach. Przyznała jednocześnie, że po beatyfikacji założycielki zgromadzenia, kiedy jej ciało sprowadzono w 1989 r. z Rzymu do Pniew, „dom macierzysty na dobre stał się miejscem pielgrzymkowym i jakby sercem coraz bardziej szerzącego się kultu”. Obecnie, jak przyznaje s. Maria Jachos, sanktuarium św. Urszuli w Pniewach odwiedza rocznie około 10 tys. pielgrzymów.

Julia Maria Ledóchowska, która później przyjęła imię zakonne Maria Urszula, urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf k. Wiednia. Była rodzoną siostrą Marii Teresy Ledóchowskiej, powszechnie nazywanej matką czarnej Afryki, założycielki sióstr klawerianek, beatyfikowanej przez Pawła VI w 1975 r. oraz siostrą Włodzimierza Ledóchowskiego, przyszłego przełożonego generalnego Towarzystwa Jezusowego i bratanicą prymasa Polski kard. Mieczysława Ledóchowskiego.

W wieku 21 lat wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie, zgromadzenia założonego przez św. Anielę Merici w XVI w., a w 1889 r. złożyła pierwszą profesję zakonną. Następnie pracowała m.in. w Rosji i Skandynawii, prowadząc szkoły dla dziewcząt i ochronki dla osieroconych dzieci. W 1920 r. Urszula osiedliła się w Pniewach k. Poznania. Tam założyła nowe zgromadzenie – Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, które kontynuowało życie w duchowości urszulańskiej, a działalność ewangelizacyjną podejmowało głównie poprzez pracę wychowawczą. Zgromadzenie to zatwierdził papież Benedykt XV 7 czerwca 1920 r.

W 1927 r. matka Urszula otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu pracy społeczno-wychowawczej.

Św. Urszula Ledóchowska zmarła w opinii świętości 29 maja 1939 r. podczas wizyty w domu generalnym w Rzymie. Beatyfikował ją Jan Paweł II 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu, a 18 maja 2003 r. ogłosił ją w Rzymie świętą.

W czasie Mszy św. kanonizacyjnej papież podkreślił, że „Święta Urszula Ledóchowska przez całe swe życie wiernie i z miłością wpatrywała się w oblicze Chrystusa, swego Oblubieńca. W sposób szczególny jednoczyła się z Chrystusem konającym na Krzyżu. To zjednoczenie napełniało ją niezwykłą gorliwością w dziele głoszenia słowem i czynem Dobrej Nowiny o miłości Boga. Niosła ją przede wszystkim dzieciom i młodzieży, ale też osobom znajdującym się w potrzebie, ubogim, opuszczonym, samotnym. Do nich wszystkich mówiła językiem miłości popartej czynem. (…) Była w swoich czasach apostołką nowej ewangelizacji, dając swym życiem i działaniem dowód, że miłość ewangeliczna jest zawsze aktualna, twórcza i skuteczna”.

bt / Pniewy