2 lipca - uroczystości ku czci Matki Bożej w Borku

Obraz ma rozmiary 1,25 m na 1,15 m. Pierwszy wizerunek Matki Bożej Boreckiej został namalowany na desce cyprysowej między 1390 a 1392 rokiem przez nieznanego artystę wiejskiego. Wizerunek Matki Bożej odpowiada rysom Matki Boskiej, jakie podał Epifanjusz, a Nicefon Kalikst przekazał potomności. Zdaniem współczesnych historyków sztuki obecny obraz pochodzi z lat 1550-1575, nie mógł więc być obiektem kultu od początku istnienia parafii.

Na obecnym obrazie artysta przedstawił Madonnę w półpostaci z Dzieciątkiem siedzącym na lewym ramieniu, lewą ręką podtrzymująca Dzieciątko, prawą zaś wskazującą na Jezusa. Głowa Maryi jest lekko pochylona w stronę Jezusa, który błogosławi prawą rączką, a lewą rękę wspiera na księdze opartej na lewym kolanie. Płaszcz Madonny jest ciemno granatowy z ornamentową złoconą bordiurą i czerwoną podbitką, narzucony na głowę i spięty klamrą.

Dzieciątko jest ubrane w sukienkę czerwoną z ozdobną wypustką wokół brzegu szaty. Wokół głów znajdują się nimby, u Madonny ornamentowany. Ponad postaciami unoszą się dwaj aniołowie podtrzymujący banderolę z napisem „Ave Regina Caelorum Ave Domina Angelorum” (Witaj Królowo Nieba, Witaj Pani Aniołów). Suknie ich będące w kolorze żółtym i wrzosowym uzupełniają kolorystykę tła.

Ksiądz Stefan Pawłowski w książce pt. „Pamiątka Koronacji Obrazu Matki Boskiej w Borku na Zdzieżu” tak opisał obraz:

„Cera Jej śniada, lice różowe, źrenice oczu, w których niebiańska przebija się łagodność, zdają się zwracać równocześnie w każdą zarówno stronę i łaskawie wynagradzać tych, którzy na Obraz pobożnie spoglądają. Z tchnącego wstydliwością wyrazu twarzy nie przebija chmura, lecz powab wspaniałej powagi, która w sercu człowieka wzbudza ufność, przyciąga do siebie. Głowa nieco pochylona, skłania się ku lewej stronie, a palce prawej ręki dotykają się szaty mniej więcej dwuletniego Pana Jezusa. Ten zaś zwraca wzrok Swój raczej ku pobożnym, aniżeli ku Matce Bożej, jakoby rozważał ich prośby i rozstrzygał, a Matka skromnie spogląda na Niego i zachęca do miłosierdzia względem nieszczęśliwych ludzi.”

Obraz Pani Boreckiej w ciągu wieków był kilkakrotnie odnawiany. Zachowały się ślady trzech takich konserwacji w XX wieku: z 1909 r. (H.O. Wincelinus), 1924 r. (S. Smogucki) i 1947 r. (H. Kucharski).

Według wizytacji z 1720 r. istniały dwie sukienki, które zdobiły obraz: tzw. codzienna, srebrna, w pozłociste kwiaty (ta zachowała się do dzisiaj) i druga odświętna, niezwykle bogata, uchodząca za klejnot kunsztu pracy jubilerskiej. Podobnie jak dwie sukienki istniały też dwie korony: codzienna – srebrna, pozłacana i odświętna – wyjątkowo bogata.

2 lipca 1931 r. w dzień odpustu parafialnego ówczesny Prymas Polski August Hlond dokonał tzw. „rzymskiej” koronacji obrazu Pani Boreckiej. Aby obraz był ozdobiony najpiękniejszymi koronami mieszkańcy Borku ofiarowali złote obrączki, szlachetne kamienie. Złote korony ze szczerego złota i kosztownych kamieni wykonała na zlecenie ofiarodawców firma złotnicza W. Szulca z Poznania.

Obraz Matki Bożej Pocieszenia w Borku na Zdzieżu słynący nie tylko w Wielkopolsce, ale i w całej Polsce zalicza się do najzacniejszych i najstarszych cudownych wizerunków Matki Bożej. Uznany został oficjalnie za cudowny w 1619 r., gdy specjalna komisja powołana przez biskupa poznańskiego Andrzeja Opalińskiego zbadała cuda i łaski za przyczyną Matki Bożej Boreckiej.