W Krakowie zaprezentowano nowy tom Opera Omnia Josepha Ratzingera

Tom XIII Opera Omnia Josepha Ratzingera składający się z dwóch części, przygotowali redaktorzy polskiej edycji prof. Marzena Górecka i ks. prof. Krzysztof Góźdź. W rozmowie z czasem to cztery wielkie dialogi Josepha Ratzingera-Benedykta XVI z dwoma dziennikarzami, Vittorio Messorim i Peterem Seewaldem, przeprowadzone w latach 1984-2010. To głębokie rozważania dotyczące głównie wiary chrześcijańskiej w starciu z neopogaństwem naszych czasów i z coraz większym rozchwianiem cywilizacji euroatlantyckiej. „Dlatego tak pilną rzeczą jest postawienie na nowo w centrum naszego myślenia pytania o Boga. Nie chodzi przy tym o Boga, który jakoś tam istnieje, ale o Boga, który nas zna, który do nas mówi i który nas obchodzi – i który także jest naszym Sędzią” – mówi emerytowany papież Benedykt XVI   (t. XIII/2, s. 800).

Kard. Gerhard Ludwig Müller jest głównym wydawcą dzieł Josepha Ratzingera Gesammelte Schriften, które ukazują się w sześciu edycjach językowych. Polska edycja: Joseph Ratzinger Opera Omnia pod redakcją ks. prof. Krzysztofa Góździa i p. prof. Marzeny Góreckiej wydawana jest przez KUL. Ukazało się już 10 tomów, w tym 4 w dwóch częściach, łącznie – 14 woluminów.

Tom XIII Opera Omnia nosi tytuł: W rozmowie z czasem. Rozmowę tę prowadził Joseph Ratzinger–Benedykt XVI głównie w czterech wielkich dialogach ze znanymi dziennikarzami. Pierwszą rozmowę podjął Vittorio Messori w roku 1984 i opatrzył ją tytułem Raport o stanie wiary. Kolejne trzy rozmowy przeprowadził Peter Seewald i nadał im tytuły: Sól ziemi (1996 rok), Bóg i świat (rok 2000) oraz Światłość świata (2010 rok).

Najpierw mamy jakby sprawozdanie, jaki jest stan naszej wiary (pierwsza rozmowa). Następnie rodzą się pytania człowieka na temat przeszkód wiary, które często zamykają mu do niej drogę (druga rozmowa). Stąd powstaje potrzeba głębokiego, teologicznego naświetlenia wiary, gdyż jawią się one człowiekowi jako albo mało zrozumiałe, albo w ogóle nie akceptowalne (trzecia rozmowa). Wreszcie sam czas przynosi wraz z kryzysem społecznym pewnego rodzaju kryzys kościelny. Pojawia się zarzut, że religia jest ułudą. Ale coraz bardziej staje się widoczne, że to społeczeństwo oddala się od Boga (czwarta rozmowa).

Joseph Ratzinger już jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary przestrzegał przed zagubieniem własnej tożsamości wierzących wobec neopogaństwa, które zawładnęło nie tylko myśleniem, ale i działaniem człowieka. A jako papież Benedykt XVI postanowił na nowo podjąć z całą mocą tajemnicę Ewangelii, by bardziej jeszcze poznać jakby „kosmiczną” moc samego Jezusa Chrystusa i przez to pokazać człowiekowi Boga i wyznać prawdę o Jego stworzeniu, czyli prawdę o naszej egzystencji, o naszej nadziei, o sensie naszego życia. Dlatego dialog ten można streścić w wołaniu Papieża: albo świat uzna istnienie Boga Jezusa Chrystusa albo Go odrzuci, na tym dylemacie rozstrzygną się losy świata.