Święci łączą nas z Bogiem. Litewskie dziękczynienie za beatyfikację bł. Michała Giedroyci

22 czerwca w Widzieniszkach na Litwie, w miejscu z którego wywodził się bł. Michał, w kościele św. Wawrzyńca miała miejsce uroczysta dziękczynna Eucharystia. Przybyłych pielgrzymów pozdrowił biskup koszedarski Jonas Ivanauskas.

– Jak przed dwoma tygodniami w Krakowie, tak i dziś tutaj, zebraliśmy się, aby świętować i wspólnie dziękować Bogu za życie Michała Giedroycia, za ogłoszenie go błogosławionym, za wspaniały dar Bożej Opatrzności dla Polski, Litwy, Europy chrześcijańskiej i każdego z nas.

Homilię wygłosił przewodniczący Konferencji Episkopatu Litwy arcybiskup Gintaras Grušas. Na początku przywitał wszystkich zebranych gości i podkreślił, że za przyczyną błogosławionego Michała wierni mogą sięgnąć korzeni chrześcijańskiej Litwy i swojego osobistego chrztu.

– Wzór życia brata Michała inspiruje nas do tego, abyśmy otworzyli serca na miłość Boga, przyjęli słowo Boże, zauważali Jego dzieła, przeżyli niezwykłe spotkanie z Ukrzyżowanym Jezusem, który czyni nas nowymi ludźmi.

Zaznaczył, że podczas wizyty na Litwie papież Franciszek zachęcał do poszukiwania świadków wiary i brania z nich przykładu. Hierarcha wymienił postaci świętych: św. Rafała Kalinowskiego, św. Andrzeja Bobolę, bł. Jerzego Matulewicza, św. Faustynę, bł. Michała Sopoćko, błogosławionego Teofila Matulionisa, zwracając uwagę, że zostali oni dani Kościołowi, aby doświadczać stałej opieki Opatrzności, niezwykłego działania Ducha Świętego i mocy krzyża Chrystusowego. Nawiązując do Ewangelii, arcybiskup zauważył, że bł. Michał zaprasza wiernych do podążania jego śladami i sprawowania opieki nad maluczkimi, którzy przyjęli miłość Pana.

– Błogosławiony Michał zawsze dążył do tego, aby być z Jezusem. Będąc bratem zakonnym chciał trwać w jedności z Jezusem, kontemplować Ukrzyżowanego, służyć tajemnicy Eucharystii, po prostu żyć u boku Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Bóg nagrodził oddanego, uniżonego sługę Michała nadprzyrodzonymi darami, a on sam wykorzystywał je miłując bliźniego, dodając otuchy innym w cierpieniu duchowym i fizycznym, zwracając człowieka ku Bogu mocą modlitwy.

Arcybiskup przypomniał słowa kardynała Angelo Becciu, które prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych wypowiedział podczas dziękczynienia w Krakowie: „Błogosławiony Michał uczy nas, ludzi współczesnych, którzy jesteśmy przytłoczeni tysiącami na pozór ważnych spraw, że prawdziwa wielkość człowieka pochodzi nie z tego, ile się czyni, ale jak się czyni. To zapał oraz miłość stanowią o tym, że nasze dzieła i prace, nawet te najbardziej proste, stają się wielkie. Jego świadectwo życia, charakteryzujące się akceptacją ograniczeń fizycznych oraz złączeniem własnego cierpienia z Jezusem Ukrzyżowanym, staje się dzisiaj dobrą nowiną dla tych wszystkich, którzy, podobnie jak on, często zostają odsunięci na margines społeczeństwa z powodu ich słabości fizycznej, ze względu na podeszły wiek lub na inne ułomności czy niedoskonałości. Jest on dobrą nowiną dla tych wszystkich, którzy czują się nieszczęśliwi, zawiedzeni, odrzuceni, poranieni negatywnymi doświadczeniami życiowymi, i którzy utracili poczucie własnej godności. Im wszystkim wskazuje, poprzez przykład własnego życia, źródło prawdziwego szczęścia, a jest nim zaufanie i głęboka wiara w Pana Boga, który pomaga każdemu w przyjmowaniu własnych codziennych krzyży.” Dodał, że papież Franciszek, odnosząc się do krakowskiej celebracji, mówił na Placu św. Piotra w dzień Zesłania Ducha Świętego: „Niech to wydarzenie – powiedział papież Franciszek – zachęca Polaków i Litwinów do umocnienia więzi pod znakiem wiary i czci dla błogosławionego Michała, który mieszkał w Krakowie w XV w., będąc wzorem pokory i ewangelicznej miłości.”

– Módlmy się, aby za wstawiennictwem błogosławionego Michała Giedroycia, nasze kraje kontynuowały wspólną drogę pielgrzymstwa, a każdy z nas odnalazł w sobie pokorę serca, której nauczał błogosławiony brat Michał.

Głos zabrał również metropolita krakowski Marek Jędraszewski. Zwrócił uwagę, że Polskę i Litwę łączyły postaci świętych i Chrystusowy krzyż. Pierwszą z nich była św. Jadwiga, która w 1384 przywiozła z Węgier do Polski niezwykły czarny krucyfiks, wykonany z lipowego drewna. Królowa często modliła się przed nim, a także usłyszała – jak głosi tradycja – głos Chrystusa, który z wysokości Krzyża wezwał ją do przyjęcia za małżonka Wielkiego Księcia Litewskiego Władysława Jagiełłę.

– Dzięki małżeństwu z nim Litwa mogła przyjąć chrzest święty. W ten sposób zaczęła się chrystianizacja tego państwa, a Chrystusowy krzyż na stałe wpisał się w jego krajobraz. Jadwiga stała się w ten sposób, jak mówił Jan Paweł II10 czerwca 1987 roku: „naszą wielką królową i matką ludów”.

Arcybiskup zauważył, że krzyż wpisał się współcześnie w krajobraz Litwy w sposób przejmujący i wzruszający w postaci Góry Krzyży. 7 września 1993 roku, odwiedził to miejsce św. Jan Paweł II. Odnosząc się do czasów panowania komunistycznego, mówił: „W waszej Ojczyźnie zapanował przerażający system, który (…) deptał i upokarzał człowieka. Ci, którzy przeżyli (…), wiedzieli, że na ich oczach, pośród ich rodaków i pośród ich rodzin, odnawiało się i dopełniało to, co niegdyś dopełniło się na Golgocie, gdzie Boży Syn «przyjąwszy postać sługi» jako człowiek «uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci». W ten sposób dramat Krzyża został przeżyty przez wielu waszych rodaków. Dla nich Chrystus Ukrzyżowany przedstawiał niewyczerpywalne źródło siły ducha w chwili deportacji i skazania na śmierć (…) Jednakże Krzyż jest równocześnie «wywyższeniem». Zapowiadając swoją śmierć na Golgocie, to znaczy śmierć krzyżową, Chrystus powiedział: «Trzeba, aby wywyższono Syna Człowieczego» (…) I to, co dla ludzi stanowi śmiertelne unicestwienie, w horyzoncie ofiary Chrystusa staje się objawieniem Bożej mocy: mocy Odkupienia, Jego zbawczej siły (…) Miłość przewyższa zabójczą nienawiść (…) Jest to miłość, którą Bóg umiłował świat – w Chrystusie Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym. Krzyż jest znakiem tej Miłości. Krzyż jest znakiem Życia wiecznego w Bogu”.

Metropolita zaznaczył, że duchowy most między Polską a Litwą powstał również za przyczyną bł. Michała.

– Syn litewskiej ziemi, na której przeżył czterdzieści lat, a równocześnie święty Krakowa, w którym przeżył kolejnych dwadzieścia pięć lat, i w którym umarł i został pochowany. Przebywając jako pokorny zakrystianin w kościele św. Marka w Krakowie, bardzo wiele czasu poświęcał na osobistą modlitwę. Kontemplował zwłaszcza Chrystusową mękę, klęcząc przed wielkim Krucyfiksem.

Na zakończenie, arcybiskup przypomniał słowa, które bł. Michał usłyszał od ukrzyżowanego Chrystusa: „Bądź cierpliwy aż do śmierci, a dam Ci koronę życia”, podkreślając, że czasach, kiedy świat żyje jakby nie było Pana Boga, należy jeszcze mocniej trwać przy krzyżu.

– Trwajmy z cierpliwością przy Krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa, w którym jedynie jest nasza nadzieja. AveCrux, spes nostra unica! A jako pamiątkę dzisiejszego wydarzenia proszę o przyjęcie miniatury Cudownego Krzyża Wawelskiego, przed którym modliła się św. Jadwiga Królowa i którego historia zapoczątkowała historię Chrystusowego Krzyża na Litwie.

Na zakończenie Mszy św., arcybiskup Gintaras Grušas pobłogosławił wiernych relikwiami bł. Michała, które litewscy duchowni otrzymali podczas uroczystości w Krakowie. Następnie relikwie, pod przewodnictwem arcybiskupa Marka Jędraszewskiego, zostały odprowadzone do Kaplicy Giedroyciów. Procesji towarzyszył śpiew Litanii do bł. Michała. Słowo podziękowania wygłosił biskup koszedarski Jonas Ivanauskas, wyrażając przekonanie, że postać Michała połączy na nowo naród litewski i polski w poszukiwaniu wspólnych korzeni chrześcijańskich i uwielbieniu Jezusa ukrzyżowanego, do którego błogosławiony miał wielkie nabożeństwo. Abp Jędraszewski wręczył bp. Ivanaskasovi kopię czarnego krzyża św. królowej Jadwigi.

Krakowska delegacja, z metropolitą krakowskim na czele, miała okazję poznać na Litwie miejsca związane z błogosławionym zakrystianem a także uczestniczyć w procesji Bożego Ciała ulicami starego Wilna do Matki Bożej Ostrobramskiej. Na Litwie dawali też świadectwa żywego kultu Michała Giedroycia w Krakowie.

Błogosławiony Michał Giedroyć jest patronem zakrystianów, chorych, wspólnot życia konsekrowanego, Instytutu Liturgicznego UPJPII. Żył w XV wieku. Jako dojrzały mężczyzna, podjął decyzję o wstąpieniu do Zakonu Kanoników Regularnych. Mimo zdobytego wykształcenia, Michał pozostał bratem zakonnym i nigdy nie przyjął święceń kapłańskich. Prosił kapitułę Zakonu o pozostanie w Krakowie i wypełnianie funkcji zakrystiana w kościele św. Marka. Opiekował się świątynią, sprzątał ją, dbał o piękno ołtarzy, otaczał troską Najświętszy Sakrament i służył do Mszy św. jako ministrant. Mieszkał w bardzo małym pomieszczeniu obok wejścia do kościoła. Szczególną czcią otaczał Jezusa Ukrzyżowanego, który według tradycji zakonnej przemówił do niego z Krzyża. Słowa Chrystusa brzmiały: „Bądź cierpliwy aż do śmierci, a dam ci koronę życia”. Błogosławiony wypraszał u Boga liczne cuda: leczył, wskrzeszał zmarłych, prorokował, zatrzymał ogień pożaru modlitwą, ale przede wszystkim uczył ludzi, jak przeżywać prostą codzienność i jak być szczęśliwym bez względu na okoliczności.  7 listopada 2018 r. Ojciec Święty Franciszek zatwierdził trwający od wieków kult Michała Giedroycia i tym samym potwierdził, że jest on błogosławionym Kościoła Katolickiego.

SŁOWO ARCYBISKUPA JĘDRASZEWSKIEGO

HOMILIA Arcybiskupa Grušasa

FOTORELACJA

Joanna Folfasińska| Archidiecezja Krakowska

Fot. Joanna Adamik | Archidiecezja Krakowska Video Katarzyna Katarzyńska | Archidiecezja Krakowska