Przewodniczący Episkopatu: życzę byś czuł we własnej piersi uderzenia serc ludzi

Wychodząc od źródłosłowu greckiego episkopos, abp Gądecki podkreślił, iż przywództwo kościelne zobowiązuje się do oddania życia za powierzonych sobie wiernych poprzez codzienną gotowość do odłożenia na bok własnych interesów i upodobań. Przewodniczący Episkopatu dodał, że doskonałość kapłanów i biskupów nie polega na swobodnym podążaniu za radami ewangelicznymi, lecz na podążaniu za miłością pasterską, w której nie chodzi tylko o własną doskonałość, lecz o doskonałość innych.

"Odtąd - razem z pozostałymi księżmi biskupami - będziesz uczestniczył w walce ze wszystkim, co sprzeciwia się Ewangelii, a jednocześnie Twój pasterski wysiłek pasterski będzie zmierzał do budowania wiary dojrzałej, spójnej, harmonijnej i przemyślanej tutejszych chrześcijan. Będzie ukierunkowany na tworzenie atmosfery zgodnego współżycia między religiami, kulturami i tradycjami." - powiedział abp Gądecki.

Na zakończenie Przewodniczący Episkopatu dodał, iż wraz z księżmi biskupami oraz  zgromadzonymi w katedrze wiernymi życzy nowomianowanemu biskupowi Adrianowi Galbasowi, by powodzenie nie napełniało go pychą, by przeciwności go nie niepokoiły, by  trudności nie doprowadzały go do rozpaczy, oraz aby czuł we własnej piersi uderzenia serc ludzi tęskniących za prawdą i miłością.

Biskup Adrian Józef Galbas SAC, urodził się 26 stycznia 1968 roku w Bytomiu. 7 maja 1994 roku w Ołtarzewie został wyświecony na kapłana Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego Księży Pallotynów. W latach 1995 – 1998 studiował na KUL-u teologię oraz komunikację i dziennikarstwo. W 2012 roku otrzymał tytuł doktora teologii, w zakresie teologii duchowości, na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 2011 roku był Prowincjałem Prowincji Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu. 12 grudnia 2019 roku został mianowany przez Ojca Świętego Franciszka Biskupem Pomocniczym Diecezji Ełckiej, ze stolicą tytularną Naisso.

Publikujemy pełną treść życzeń:

Abp Stanisław Gądecki

Życzenia dla biskupa Adriana Galbasa SAC w dniu jego sakry (Katedra Ełcka – 11.01.2020).

W dniu sakry - w imieniu Konferencji Episkopatu Polski - składam Tobie, drogi ks. biskupie Adrianie, najserdeczniejsze życzenia i proszę o stałą asystencję Ducha Świętego dla rozpoczynającej się dzisiaj Twojej ełckiej posługi. Jednocześnie dziękuję za lata Twojej owocnej pracy duszpasterskiej w Poznaniu a także w innych polskich diecezjach.

1. Święcenia biskupie to szczególna okazja do uwielbienia Boga, który słabej ludzkiej naturze pozwala pełnić niezwykle odpowiedzialne zadanie apostolskie w Kościele. Jest to zapowiedź trudu pasterza poszukującego zagubionych owiec a jednocześnie ofiary Baranka, który oddaje swe życie za owce. To wprowadzenie w posługiwanie miłości we wspólnocie i misji, zwanej przez świętego Augustyna amoris officium, dlatego też Jezus pyta Piotra: „czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” (J 21,15).

Na tym też polega specyficzna różnica między przywództwem politycznym a przywództwem kościelnym. Przywództwo kościelne zobowiązuje się do oddania życia za powierzonych sobie wiernych. I nie idzie tu tylko o krwawe męczeństwo, ale również o codzienną gotowość do odłożenia na bok własnych interesów i własnych upodobań. Greckie słowo episkopos wskazuje przecież najpierw na kogoś, kto potrafi owszem spoglądać z góry, ale także na tego, kto patrzy sercem; kto patrzy w podobny sposób jak czynił to sam nasz Zbawiciel: „Pasterz i Stróż (poimen kai episkopos) dusz waszych” (por. 1 P 2,25).

Doskonałość kapłanów i biskupów - w odróżnieniu od doskonałości stanu zakonnego - nie polega na swobodnym podążaniu za radami ewangelicznymi, lecz na podążaniu za miłością pasterską, w której nie chodzi tylko o własną doskonałość, ale o doskonałość innych. A doskonałość tę należy rozumieć w sensie biblijnym - jako ukierunkowanie swego życia na Boga, nie zaś jako moralnie nienaganny sposób życia (por. kard. G. L. Müller, Listy o kapłaństwie, 216-217).

Rząd dusz to sztuka nad sztukami, dlatego życzę Tobie, dostojny biskupie Adrianie, byś był – jak tego pragnie św. Grzegorz Wielki - czysty w myśli, wybitny w działaniu, rozważny w milczeniu, pożyteczny w słowie, bardzo bliski każdemu współczuciem, ponad wszystko oddany rozmyślaniu. Byś przez pokorę był towarzyszem dobrze czyniących, a przez gorliwe dążenie do sprawiedliwości powstał przeciw występkom grzeszących” (św. Grzegorz Wielki, List synodalny I,24).

Ten sam Grzegorz Wielki domaga się od biskupa cnoty miłosierdzia: „Przełożeni niech będą tacy, żeby ich podwładni nie wstydzili się wyznać im swoje ukryte grzechy. I ci mali, gdy znoszą napływ pokus, żeby uciekali się do serca pasterza jak do serca matki, a gdy przewidują, że nacierająca pokusa ich zabrudzi, niech obmyje ich jego nauka pełna pociechy i łzy modlitwy” (Reguła pasterska, cz. 2; r. 5). Z drugiej jednak strony ów święty papież nie pomija wymogów biskupiej sprawiedliwości: „A jednak trzeba, żeby owce bały się swego pasterza, gdy on zauważy, że nie boją się Boga. A to dlatego, żeby przynajmniej bały się grzeszyć z powodu strachu przed człowiekiem, jeśli nie obawiają się sądu Bożego” (Reguła pasterska, cz. 2; r. 6).

Tak więc odtąd - razem z pozostałymi księżmi biskupami - będziesz uczestniczył w walce ze wszystkim, co sprzeciwia się Ewangelii, a jednocześnie Twój pasterski wysiłek pasterski będzie zmierzał do budowania wiary dojrzałej, spójnej, harmonijnej i przemyślanej tutejszych chrześcijan. Będzie ukierunkowany na tworzenie atmosfery zgodnego współżycia między religiami, kulturami i tradycjami.

2. Na nową drogę życia i służby pasterskiej życzę wiec – wraz z księżmi biskupami oraz  zgromadzonymi w tej katedrze wiernymi i tymi, którzy łączą się z nami duchowo - by powodzenie nie napełniały Cię pychą. By przeciwności Cię nie niepokoiły. By trudności nie doprowadzały Cię do rozpaczy. Abyś czuł we własnej piersi uderzenia serc ludzi tęskniących za prawdą i miłością.