Abp Marek Jędraszewski
Metropolita Łódzki
Wiceprzewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

844px-Coat_of_arms_of_Marek_Jędraszewski.svg

Urodził się 24 lipca 1949 w Poznaniu. W 1967 zdał egzamin dojrzałości w I Liceum Ogólnokształcącym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. W latach 1967–1973 studiował w Poznaniu w Arcybiskupim Seminarium Duchownym i na Papieskim Wydziale Teologicznym. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 maja 1973 arcybiskup metropolita poznański Antoni Baraniak. W 1974 uzyskał licencjat z teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Od 1975 studiował na Wydziale Filozofii Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie, gdzie w 1977 uzyskał licencjat z filozofii, a w 1979 doktorat. Jego praca licencjacka La filosofia del simbolo religioso di Paul Ricoeur została wyróżniona złotym medalem Uniwersytetu Gregoriańskiego, zaś praca doktorska Le relazioni intersoggettive nella filosofia di Levinas złotym medalem Ojca Świętego Jana Pawła II. Habilitację uzyskał w 1991 na Wydziale Filozoficznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie dysertacji Jean-Paul Sartre i Emmanuel Levinas – w poszukiwaniu nowego humanizmu. Studium analityczno-porównawcze. W 2002 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych.

W latach 1973–1975 pracował jako wikariusz w parafii św. Marcina w Odolanowie koło Ostrowa Wielkopolskiego.

W 1996 objął stanowiska wikariusza biskupiego ds. nauki i kultury w archidiecezji poznańskiej oraz przewodniczącego Wydziału Duszpasterstwa Akademickiego w Kurii Arcybiskupiej w Poznaniu. W tym samym roku został konsultorem Komisji Nauki Wiary Episkopatu Polski. W 1983 przygotowywał poznański etap pielgrzymki do Polski Jana Pawła II. W latach 1987–1996 był członkiem redakcji „Przewodnika Katolickiego”, a od 1990 jego redaktorem naczelnym.

W latach 1980–1996 był adiunktem, a w latach 1996–1998 docentem na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. W 1998, po powstaniu Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, został mianowany profesorem nadzwyczajnym UAM. W latach 1980–1987 sprawował urząd prefekta Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. W 1996 objął stanowisko profesora wizytującego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie. W latach 1998–2012 pełnił funkcję kierownika Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

17 maja 1997 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej i biskupem tytularnym Forum Popilii. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1997 w archikatedrze poznańskiej. Głównym konsekratorem był Juliusz Paetz, arcybiskup metropolita poznański, a współkonsekratorami Zenon Grocholewski, sekretarz Sygnatury Apostolskiej, oraz Marian Przykucki, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Scire Christum” (Znać Chrystusa). W archidiecezji poznańskiej pełnił funkcję wikariusza generalnego.

11 lipca 2012 został mianowany przez papieża Benedykta XVI arcybiskupem metropolitą łódzkim. Ingres do katedry w Łodzi odbył 8 września 2012. Paliusz metropolitalny otrzymał od papieża Franciszka 29 czerwca 2013 w Bazylice św. Piotra.

W trakcie pełnienia funkcji biskupa pomocniczego poznańskiego był w ramach Konferencji Episkopatu Polski członkiem Rady Stałej, Komisji Wychowania Katolickiego, Sekcji Nauk Filozoficznych Komisji Nauki Wiary, członkiem Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży oraz delegatem ds. Duszpasterstwa Akademickiego. Ponadto w tym czasie pełnił funkcje delegata Rady Konferencji Episkopatów Europy ds. Duszpasterstwa Akademickiego, a także członka Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej. W październiku 2012 został ponownie wybrany do Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski, tym razem jako jeden z sześciu biskupów diecezjalnych. W marcu 2014 został wybrany zastępcą przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, a w październiku tego samego roku członkiem Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 roku. 30 listopada 2013 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej.

W 2015 konsekrował biskupa pomocniczego łódzkiego Marka Marczaka, a w 2016 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego łowickiego Wojciecha Osiala.

W 2015 otrzymał statuetkę Złotego Hipolita i tytuł Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej przyznawane przez poznańskie Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego.

Abp Stanisław Gądecki
Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Urodził się 19 października 1949 w Strzelnie. Doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1992–2002, arcybiskup metropolita poznański od 2002, zastępca przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski w latach 2004–2014, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski od 2014.

W latach 1967–1973 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 9 czerwca 1973 w katedrze gnieźnieńskiej kardynał Stefan Wyszyński. Podjął studia specjalistyczne w zakresie biblistyki. W latach 1973–1976 i 1977–1981 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie w 1977 uzyskał licencjat. W latach 1976–1977 przebywał we Franciszkańskim Studium Biblijnym w Jerozolimie. Od 1981 do 1982 kształcił się na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu, gdzie w 1982 na podstawie dysertacji La liberazione e salvezza nel secondo libro dei Maccabei uzyskał doktorat z teologii biblijnej.

W 1982, po powrocie do archidiecezji gnieźnieńskiej, został zatrudniony jako wykładowca w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Prowadził wykłady z archeologii biblijnej, historii Starego i Nowego Testamentu, wstępu ogólnego do Pisma świętego, ewangelii synoptycznych, pism Janowych, teologii biblijnej, a także lektoraty z języków angielskiego i niemieckiego. W latach 1986–1989 był wicerektorem seminarium. Ponadto w Prymasowskim Instytucie Teologicznym dla świeckich w Gnieźnie, Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy oraz w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy św. Rodziny w Kazimierzu Biskupim wykładał egzegezę Starego Testamentu. Pełnił funkcję sekretarza administracyjnego periodyku „Studia Gnesnensia”.

Był duszpasterzem w kościele rektorskim Jana Chrzciciela w Gnieźnie. Organizował zagraniczne pielgrzymki diecezjalne. Wchodził w skład Biblijnej Komisji Przygotowawczej II Synodu Plenarnego.

1 lutego 1992 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Rubiconu. Święcenia biskupie otrzymał 25 marca 1992 w prymasowskiej archikatedrze w Gnieźnie. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, zaś współkonsekratorami Bogdan Wojtuś, biskup pomocniczy gnieźnieński, i Gerard Bernacki, biskup pomocniczy katowicki. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Opere et veritate” (Czynem i prawdą), zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Jana 3,18. Jako biskup pomocniczy zajmował się sprawami katechizacji i szkół katolickich, duszpasterstwem młodzieży, duszpasterstwem zakonów i permanentną formacją prezbiterów. Pełnił funkcję sekretarza Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego Obchodów Tysiąclecia Śmierci św. Wojciecha, a także przewodniczącego Rady Wydawniczej Gaudentinum.

28 marca 2002 papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem metropolitą poznańskim. Archidiecezję objął kanonicznie 2 kwietnia 2002, natomiast 20 kwietnia 2002 odbył ingres do archikatedry w Poznaniu. 29 czerwca 2002 otrzymał z rąk papieża paliusz metropolitalny.

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski w 1992 został członkiem Komisji ds. Katolickiej Agencji Informacyjnej, w latach 1994–1996 zasiadał w Komisji ds. Duchowieństwa. W 1992 został wiceprzewodniczącym, a w 1994 przewodniczącym Komisji ds. Dialogu z Judaizmem, zaś w 1996 został wybrany na przewodniczącego Rady ds. Dialogu Religijnego. W 2002 wszedł w skład Rady Stałej. W 2004 został wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski, w 2009 uzyskał reelekcję. W latach 2006–2016 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa. W 2009 wszedł w skład Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP. W 2014 został wybrany przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski. Ponadto w latach 1992–2014 był członkiem Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej.

W latach 1995–2008 był konsultorem Papieskiej Komisji ds. Religijnych Relacji z Żydami. 28 maja 2014 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji Nauki Wiary. W 2014 i 2015 wziął udział w sesjach Synodu Biskupów poświęconym rodzinie.

Inicjator Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Był członkiem Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie.

W 2013 konsekrował biskupa pomocniczego poznańskiego Damiana Bryla. Był ponadto współkonsekratorem podczas sakry: biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Wojciecha Polaka (2003), biskupa diecezjalnego diecezji Miracema do Tocantins Philipa Dickmansa (2008) i biskupa koadiutora diecezji Porto Nacional Romualda Kujawskiego (2008).

Bp Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny
Konferencji Episkopatu Polski

Urodził się 13 lutego 1965 w Opolu Lubelskim doktor habilitowany nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego, biskup pomocniczy lubelski od 2004, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski od 2014.

Urodził się 13 lutego 1965 w Opolu Lubelskim. Jedna z jego dwóch sióstr została zakonnicą w Zgromadzeniu Sióstr Rodziny Betańskiej. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Kraśniku Fabrycznym, które ukończył w 1983.

W latach 1983–1988 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. W 1988 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał magisterium z teologii. 31 maja 1988 otrzymał w katedrze lubelskiej święcenia diakonatu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 marca 1989 w katedrze w Lublinie biskup diecezjalny lubelski Bolesław Pylak. Inkardynowany został do diecezji lubelskiej.

W latach 1992–1994 odbył studia w zakresie prawa kanonicznego w Ateneum św. Krzyża w Rzymie, które ukończył ze stopniem licencjata w zakresie prawa kanonicznego. Studia kontynuował na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, gdzie w 1996 uzyskał stopień doktora na podstawie dysertacji Ruolo preminente dell Ordinario nel processo penale canonico secondo la normativa del Codice di Diritto Canonico del 1983.

Od 1996 do 1999 studiował w Studium Rotalnym przy Trybunale Roty Rzymskiej. Studia ukończył zdanym egzaminem i uzyskaniem tytułu adwokata Roty Rzymskiej.

W 2012 na podstawie rozprawy Status prawny adwokata w Kościele łacińskim uzyskał na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego.

W 1999 został pracownikiem naukowo-dydaktycznym w Katedrze Kościelnego Prawa Procesowego na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Początkowo zajmował stanowisko asystenta, zaś w 2001 objął stanowisko adiunkta. W 2012 został kierownikiem Katedry Kościelnego Prawa Karnego.

W 2003 wszedł w skład Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2005 został członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Kanonistów Polskich, a w 2008 Komisji XIV Prawniczej Oddziału PAN w Lublinie.

W 2012 został członkiem rady naukowej czasopisma „Kościół i Prawo”.

W latach 1989–1991 pracował jako wikariusz w parafii św. Józefa w Tomaszowie Lubelskim, a w latach 1991–1992 w parafii św. Maksymiliana w Lublinie.

W 1999 został adwokatem stałym przy Sądzie Metropolitalnym w Lublinie. W latach 2000–2004 sprawował urząd kanclerza Kurii Metropolitalnej w Lublinie. Został też członkiem rady kapłańskiej. W 2000 został kanonikiem gremialnym Kapituły Archikatedralnej w Lublinie.

3 maja 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji lubelskiej ze stolicą tytularną Tarasa in Numidia. Święcenia biskupie otrzymał 30 maja 2004 w archikatedrze lubelskiej. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita lubelski Józef Życiński, któremu towarzyszyli Bolesław Pylak, emerytowany arcybiskup metropolita lubelski, i Andrzej Dzięga, biskup diecezjalny sandomierski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Misericordia Tua confisus sum” (Zaufałem miłosierdziu Twemu). W archidiecezji objął urząd wikariusza generalnego.

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2005 został delegatem ds. Duszpasterstwa Prawników, w 2006 wszedł w skład Rady Prawnej, a w 2010 Rady ds. Środków Społecznego Przekazu. W 2014 został sekretarzem generalnym Konferencji i z racji sprawowanego urzędu objął członkostwo w Radzie Stałej, został również dołączony do Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i Episkopatu oraz Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 roku. W tym samym roku na czas pełnienia funkcji sekretarza generalnego Konferencji został zwolniony z obowiązku rezydencji na terenie archidiecezji lubelskiej i wykonywania zadań biskupa pomocniczego tej diecezji.