Zmarł biskup pomocniczy senior archidiecezji wrocławskiej Bp Józef Pazdur

Uroczystości pogrzebowe śp. Księdza Biskupa Józefa Pazdura rozpoczną się w niedzielę 10 maja br. o godz. 18.00 we wrocławskim kościele pw. NMP na Piasku. Stąd nastąpi eksporta ciała do katedry wrocławskiej, gdzie do godz. 22.00 będzie można indywidualnie modlić się w intencji śp. Ojca Biskupa. W poniedziałek 11 maja br. o godz. 11.00 w katedrze pw. Św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu zostanie odprawiona Msza Święta pogrzebowa. Po Eucharystii trumna z ciałem zmarłego zostanie przewieziona na cmentarz św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu, gdzie zostanie złożona w grobowcu biskupów wrocławskich.

Bp Józef Pazdur urodził się 22 listopada 1924 w Woli Skrzydlańskiej. Od 1927 do 1934 dorastał we Francji, dokąd wyemigrowali jego rodzice. W latach 1937–1939 ukończył dwie klasy w I Gimnazjum im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Podczas wojny kształcił się w Górskiej Szkole Rolniczej w Łososinie Górnej (1940–1942) oraz na tajnych kompletach gimnazjalnych, gdzie ukończył 3 i 4 klasę i uzyskał konspiracyjną małą maturę (1942–1944), następnie pomagał w pracach w rodzinnym gospodarstwie rolnym. W latach 1945–1946 uczył się w Gimnazjum i Liceum Ojców Cystersów w Szczyrzycu, uzyskując w 1946 świadectwo dojrzałości. W międzyczasie był nauczycielem w Gminnej Szkole Rolniczej w Słupi.

W 1946 podjął studia agronomiczne na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Wrocławskiego i Politechniki Wrocławskiej. W latach 1947–1952 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Święcenia subdiakonatu otrzymał przez posługę arcybiskupa metropolity poznańskiego Walentego Dymka, natomiast na diakona wyświęcił go 3 czerwca 1950 biskup pomocniczy kielecki Franciszek Sonik. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 grudnia 1951 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu prymas Polski Stefan Wyszyński.

Studiował teologię życia wewnętrznego na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Dalsze studia odbywał od 1959 w Rzymie, w Instytucie Życia Wewnętrznego przy Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i w Papieskim Instytucie Duchowości Teresianum. W 1965 na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim otrzymał licencjat z teologii dogmatycznej.

W latach 1955–1956 był pomocnikiem ojca duchownego, a w latach 1965–1971 i 1974–1985 ojcem duchownym we wrocławskim seminarium duchownym. Podjął w nim wykłady z teologii życia wewnętrznego.

Został mianowany starszym wykładowcą Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, gdzie również objął wykłady z teologii życia wewnętrznego.

Pracował jako wikariusz w parafiach św. Jana Ewangelisty w Oleśnicy (1952) i św. Józefa w Świdnicy (1971–1972). W latach 1972–1974 był proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Chojnowie.

W latach 1952–1953 administrował majątkami kościelnymi w Trestnej i Wojszycach. Od 1953 do 1956 pełnił funkcję wychowawcy Scholi Cantorum przy archikatedrze wrocławskiej. Był także katechetą w szkole muzycznej we Wrocławiu.

W 1971 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości.

18 grudnia 1984 decyzją papieża Jana Pawła II został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Ulcinium. Święcenia biskupie otrzymał 12 stycznia 1985 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Udzielił mu ich Henryk Gulbinowicz, arcybiskup metropolita wrocławski, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, i Tadeusz Rybak, biskup pomocniczy wrocławski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa z Listu św. Pawła do Galatów: „Unxit et misit” (Namaścił i posłał).

Objął urząd wikariusza generalnego archidiecezji. W kurii metropolitalnej został opiekunem Duszpasterstwa Duszpasterzy i przewodniczącym Referatu ds. Życia Konsekrowanego. Wszedł w skład Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów. W 1985 zostały mu powierzone obowiązki dyrektora Archiwum Archidiecezjalnego, Biblioteki Kapitulnej i Muzeum Archidiecezjalnego. Został mianowany kanonikiem gremialnym wrocławskiej kapituły archikatedralnej, w której w latach 1992–2000 pełnił funkcję prepozyta. W latach 1997–2003 przez dwie kadencje był prezydentem Dortmundzko-Wrocławskiej Fundacji Partnerstwa Międzyparafialnego im. św. Jadwigi Śląskiej, po czym objął funkcję honorowego prezydenta fundacji. Ufundował i wzniósł sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady i Mądrości Serca w Sulistrowiczkach.

W ramach prac Episkopatu Polski został członkiem Komisji ds. Duchowieństwa i Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Wszedł w skład Zarządu Towarzystwa Pomocy im. Brata Alberta.

16 listopada 2000 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego archidiecezji wrocławskiej.