Wyszukano wyników: 1952
Pójście za Jezusem
Nasze dzisiejsze „pójście za Jezusem” to nic innego jak wola złączenia naszego losu z losem Jezusa. Dla pierwszych uczniów oznaczało to porzucenie własnych spraw i wybranie zawodu ucznia. To „pójście za” było czymś zewnętrznym, a zarazem bardzo wewnętrznym. W wymiarze zewnętrznym oznaczało chodzenie za Jezusem podczas Jego wędrówek po Palestynie. Natomiast wymiar wewnętrzny to nowe ukierunkowanie życia, w którym punktami odniesienia nie jest już własna samorealizacja, lecz całkowite bycie do dyspozycji Jezusa. Zaprzestanie traktowania zysku, kariery, sukcesu za ostateczny cel własnego życia, a uznanie za autentyczne kryteria osoby Jezusa. To wybór między życiem tylko dla siebie, a oddaniem siebie dla większej sprawy; na służbę prawdzie i miłości (por. Benedykt XVI, Pan puka do bram świata. Niedziela Palmowa. Rzym – 1.04.2007).
Troska o trzeźwość jest jednocześnie troską o rodzinę
Troska o trzeźwość jest jednocześnie troską o rodzinę. Polsce potrzeba trzeźwych rodzin, bowiem tylko w nich mogą być kształtowane zdrowe postawy życiowe. Gdy tej troski zabraknie, rodzą się bolesne dramaty. Rodzi się przemoc wymierzona w bezbronne dzieci i ich matki, a życie w rodzinie pozbawionej miłości i godności, ze stygmatem nieustannego strachu, jest ciągłym pasmem cierpień i upokorzeń. Zbyt rzadko te bolesne tematy są podejmowane w porę przez media. Jest niedopuszczalne, by o tych sprawach rozmawiać dopiero wtedy, gdy nastąpi tragedia.
Nawrócenie
Nawrócenie jest odpowiedzią na wezwanie wewnętrznego głosu sprzężonego w jakiś niezwykły sposób z wydarzeniami wokół nas. To tak, jakby ktoś był niewidomy i zaczynał widzieć. Zmienia się sposób oceny rzeczywistości. Od tej chwili nasza myśl zaczyna faktycznie pielgrzymować, ciągle jest w drodze ku Bogu, bada rzeczywistość otwartymi szeroko oczami i zdumiewa się prostotą tego, co dotychczas zdawało się być tak bardzo skomplikowane. Świat zaczyna się dla nas porządkować a człowiek nawrócony uspakaja się wewnętrznie i zaczyna dostrzegać piękno stworzenia. Autentyczne nawrócenie ma ścisły związek z miłością. Zaczynamy odwzajemniać miłość Stwórcy do nas, odczuwać Jego miłość w sposób wyrazisty.
Gdy giną dzielni w narodzie, rodzi się potrzeba wychowania nowego pokolenia
Gdy giną dzielni w narodzie, rodzi się potrzeba wychowania nowego pokolenia; wychowania młodych zdolnych do służby publicznej. Potrzeba wychowania ludzi cechujących się wielkim intelektem, roztropnością, szczerością, integralnością moralną, miłością do człowieka i polityczną odwagą. Zdolnych do słuchania w skupieniu, do budowania mostów porozumienia, nie lękających się nowości i zmian. Patrzących dalej niż tylko w perspektywie kolejnego szczebla własnej kariery czy chęci robienia dobrego wrażenia na innych. Zdolnych do przezwyciężenia pokusy wykorzystania dóbr publicznych w celu wzbogacenia niewielkiej grupy osób, lub zdobycia popleczników. Zdolnych do odrzucenia dwuznacznych lub niedozwolonych środków do zdobycia, utrzymania bądź powiększania władzy za wszelką cenę. Zdolnych do działania w trudnych czasach i w ciężkich warunkach z odwagą i w oparciu o długofalową wizję. Mających na uwadze nie tylko samych siebie, własną pozycję i powodzenie, ale również los przyszłych pokoleń, ponieważ Polska ciągle potrzebu
Należy dziękować
Im bardziej upowszechnia się dzisiaj niewdzięczność, tym bardziej należy dziękować. Św. Ignacy Loyola zauważył, że: „wśród wszelkich wyobrażalnych niegodziwości i grzechów niewdzięczność należy do najbardziej obrzydliwych rzeczy - wobec naszego Stwórcy i Boga i wobec stworzeń, które uczynił On dla swojej Boskiej i wiecznej chwały; jest ona zapoznaniem otrzymanych dóbr, łask i darów; przyczyną, początkiem i źródłem wszelkiego zła i grzechów" (List do Simona Rodriguesa, 18.03.1542). U podstaw tak surowej oceny niewdzięczności leży jego przeświadczenie, że życie w najgłębszej swej istocie jest miłością. A miłość jest, owszem, wzajemnym przyjmowaniem, ale i dawaniem.
Na pierwszym miejscu czcij Boga, na drugim - rodziców
Abp Gądecki zauważył, że przykazanie przypomina "dzieciom już dorosłym o ich odpowiedzialności wobec rodziców. W miarę możności powinny one okazywać im pomoc materialną i moralną w starości, w chorobie, samotności lub potrzebie" (KKK, 2218). Ten szacunek dla rodziców "wynika z wdzięczności wobec tych, którzy przez dar życia, swoją miłość i pracę wydali na świat dzieci i pozwolili im wzrastać w latach, w mądrości i w łasce" (KKK, 2215). Diogenes Laertios uważał taki szacunek za czyn zgodny z naturą, jako coś, co nakazuje rozum (Żywoty i poglądy słynnych filozofów, VII,108). Ten podwójny obowiązek miłości i szacunku istnieje tylko wobec Boga i rodziców. Na pierwszym miejscu czcij Boga, na drugim - rodziców.
