Wyszukano wyników: 2049
W krzyż Chrystusa wpisują się ludzkie krzyże
W krzyż Chrystusowy wpisują się i będą się jakoś wpisywać aż do skończenia świata - przez wieki i tysiąclecia - ludzkie krzyże pod każdą szerokością geograficzną. Krzyże te nie mają żadnych granic, posiadają jakby nieograniczone możliwości. Są one bardzo mocno osadzone w człowieczeństwie a jednocześnie są o wiele powszechniejsze aniżeli choroba.
Pójście za Jezusem
Nasze dzisiejsze „pójście za Jezusem” to nic innego jak wola złączenia naszego losu z losem Jezusa. Dla pierwszych uczniów oznaczało to porzucenie własnych spraw i wybranie zawodu ucznia. To „pójście za” było czymś zewnętrznym, a zarazem bardzo wewnętrznym. W wymiarze zewnętrznym oznaczało chodzenie za Jezusem podczas Jego wędrówek po Palestynie. Natomiast wymiar wewnętrzny to nowe ukierunkowanie życia, w którym punktami odniesienia nie jest już własna samorealizacja, lecz całkowite bycie do dyspozycji Jezusa. Zaprzestanie traktowania zysku, kariery, sukcesu za ostateczny cel własnego życia, a uznanie za autentyczne kryteria osoby Jezusa. To wybór między życiem tylko dla siebie, a oddaniem siebie dla większej sprawy; na służbę prawdzie i miłości (por. Benedykt XVI, Pan puka do bram świata. Niedziela Palmowa. Rzym – 1.04.2007).
Odpowiadamy nauczaniem
W odpowiedzi na wszystkie pokusy, nasz Zbawiciel - mogąc strącić szatana do piekła - nie użył swojej mocy a jedynie powtórzył treść Bożych przykazań, dając nam przykład swojej cierpliwości. Uczynił tak po to, abyśmy - kiedy cierpimy ze strony ludzi niegodziwych - odpowiadali raczej nauczaniem niż zemstą.
Kapłaństwo - niepojęty dar Chrystusa dla Kościoła
Kapłaństwo bierze swój początek od Chrystusa. On jest Jedynym i Wiecznym Kapłanem, który zechciał podzielić się z człowiekiem swoim kapłaństwem. Najpierw - przez sakrament chrztu świętego - daje udział w kapłaństwie powszechnym wszystkim ochrzczonym. On też - przez sakrament święceń - włącza niektórych powołanych przez siebie chrześcijan do kapłaństwa, zwanego służebnym. Jest to niepojęty dar Chrystusa dla Kościoła.
Nawrócenie
Nawrócenie jest odpowiedzią na wezwanie wewnętrznego głosu sprzężonego w jakiś niezwykły sposób z wydarzeniami wokół nas. To tak, jakby ktoś był niewidomy i zaczynał widzieć. Zmienia się sposób oceny rzeczywistości. Od tej chwili nasza myśl zaczyna faktycznie pielgrzymować, ciągle jest w drodze ku Bogu, bada rzeczywistość otwartymi szeroko oczami i zdumiewa się prostotą tego, co dotychczas zdawało się być tak bardzo skomplikowane. Świat zaczyna się dla nas porządkować a człowiek nawrócony uspakaja się wewnętrznie i zaczyna dostrzegać piękno stworzenia. Autentyczne nawrócenie ma ścisły związek z miłością. Zaczynamy odwzajemniać miłość Stwórcy do nas, odczuwać Jego miłość w sposób wyrazisty.
Szerzenie wiary
Każdy uczeń Chrystusa winien nie tylko zachowywać wiarę i żyć nią, ale także wyznawać ją, odważnie świadczyć o niej i ją szerzyć. Szerzenie wiary jest nieodzowne do zbawienia: „Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie" (Mt 10, 32-33).
